Kom aan tafel en vertel ons je verhalen, spaar ons niet voor wat je hebt gezien, welkom in ons midden, welkom in dit huis. Nu je eindelijk weer terug bent, nu je eindelijk weer hier bent, vertel je verhalen.
Welkom jongen, welkom thuis
De klanken van de Zeeuwse popgroep Blof zweven over het veld aan de Spoorstraat in Oost-Souburg van de Racing Club Souburg (RCS) als een warm welkom voor de man die uit Zeeland vertrok om bij het Rotterdamse Sparta profvoetballer te worden. RCS is zijn bakermat, de club met het veld langs de spoorlijn Vlissingen – Goes, altijd een merkwaardig fenomeen. Het geluid van een voorbij razende trein tegen de achtergrond van een voetbalwedstrijd met eigen geluiden.
De geluiden van Blof hebben hun weg gevonden in de nationale hitlijsten nadat een jaar geleden de song Liefs uit Londen de band naamsbekendheid kreeg. De mannen staan nog aan het begin van een glansrijke carrière.
Voor Blind zit dat er al op en hij bouwde in Amsterdam een erelijst op die uniek is in het internationale voetbal. Blind won alles wat er op clubniveau te winnen viel. Hij won met Ajax onder meer vijf landstitels, vier nationale bekers, de Champions League, de Europa Cup II, de UEFA-beker en de Wereldbeker. Op aanwijzing van Johan Cruyff wordt hij naar Ajax gehaald om daar prijzen te winnen. Dezelfde Cruyff die hem later zal afserveren met de revolutie van 2012.

De kleine gedrongen man met het witte petje, diep over zijn ogen getrokken, is uitgeschakeld door een Zeeuwse darter van Ambiance uit Sint Jansteen. Het gonst al rond als we binnen komen. Een hartelijk welkom is ons deel met de uitdrukkelijke instructie om vooral niet van opzij te filmen. De concentratiezone is onaantastbaar voor de speler in kwestie.

Het gaat om Christian Kist uit Vroomshoop, dit jaar winnaar van de Lakeside. Zijn hoofd is een aantal uren op televisie geweest. Dan ben je wereldkampioen en kun je verwachten dat de pers vragen stelt, ook in het zuiden van het land, in Goes dus. Voor Kist is de camera blijkbaar nog steeds een vreemd fenomeen. Een soort bull’s eye die dit keer hem strak in de ogen kijkt. Kist wekt de indruk dat hij als een kwetsbaar jongetje door de bovenmeester overhoord gaat worden. Mompelt een accent dat nauwelijks te volgen is. Mijn opmerking dat hij toch intussen wel vertrouwd is met aandacht van de pers, lacht hij nerveus weg met een “dat het nooit zal wennen”. Het flesje bier in de hand geeft hem nog enigszins houvast. Merkwaardig, want ik deze man eerder stoer op het podium zien klimmen onder de opzwepende klanken van AC/DC met Thunderstruck……